Drugi obieg często wytyka swymi prawicowymi palcami manipulacje, do jakich rzekomo dochodzi w mediach tak zwanego głównego nurtu. Tymczasem w zakresie rozmywania prawdy i zakłamywania rzeczywistości dziennikarze niepokorni nie mają sobie równych. W służbie własnej prawdy są zdolni do najbardziej absurdalnych form przeinaczenia faktów, byle tylko przekaz dnia był zgodny z obowiązującą w obozie patriotycznym doktryną. Weźmy na przykład reakcję Gazety Polskiej na ogłoszony w dniu wczorajszym wyrok w głośnej sprawie Jurka Owsiaka przeciwko blogerowi Matce Kurce. Już sam tytuł publikacji ogłaszający podniosłym tonem zwycięstwo obywatelskiego śledczego wydaje się absurdalny w kontekście treści samego wyroku, który to jednoznacznie nakłada na autora obraźliwych wpisów dotkliwą karę finansową.
Pomimo to, Gazeta Polska z uporem maniaka podkreśla, że Matka Kurka pisał ponoć prawdę. Okazuje się jednak, że owa prawda jest tyle warta ile każda inna nowina głoszona na łamach periodyku Sakiewicza. Ponadto, jako dowód swojej wątpliwej racji, redaktorzy niepokorni postanowili przytoczyć fragment uzasadnienia “zwycięskiego” wyroku. Jest to o tyle dziwne, że nawet średnio rozgarnięta osoba potrafiąca czytać tekst ze zrozumieniem bez problemu wychwyci intencję sędziego - haniebne wypowiedzi blogera, choć mieszczące się w zakresie wolności słowa, są jedynie subiektywną oceną kilku oczywistych faktów na temat działalności WOŚP i spółek z nią współpracujących.
Rzecz jasna strefa wolnego słowa nie byłaby sobą, gdyby w tekście nie pominęła kilku dalszych, acz kluczowych dla sprawy, fragmentów uzasadnienia wyroku. W kolejnych akapitach czytamy bowiem dosadnie i jednoznacznie, iż wypociny świeżo mianowanego bohatera prawicy, dla obiektywnego obserwatora życia publicznego są po prostu zwykłym stekiem bzdur i nic nie znaczącymi, pustymi opiniami, które niestety jesteśmy zmuszeni tolerować w imię swobody wypowiedzi.
Tak więc prawica swoje zwycięstwo musi odtrąbić, choćby nie wiadomo jak daleka od prawdy była i jak bardzo sama gwałci pojęcie wolności słowa, jednocześnie najgłośniej o jej braku lamentując.
